آثار مثبت طنز:


طنز آثار زیادی بر فکر و روح انسان دارد. گاهی اوقات که زندگی انسان وارد گردنه‌های پرپیچ و خم می‌شود و ماشین زندگی انسان گرم و سوزان می‌شود، شوخی و مزاح مانند جرعه آبی است بر آتش سوزان درون انسان، و اگر در چنین جایی طراوت و شادی حاصل از شوخی نباشد چه بسا دیگر چرخ زندگی انسان مثل همیشه با سرعت نچرخد.


امام صادق ع در اهمیت شوخی کردن می فرمایند:

             کَیْفَ مُدَاعَبَةُ بَعْضِکُمْ بَعْضاً؟ قُلْتُ: قَلِیلٌ. قَالَ فَلَا تَفْعَلُوا فَإِنَّ الْمُدَاعَبَةَ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ وَ إِنَّکَ لَتُدْخِلُ بِهَا السُّرُورَ عَلَى أَخِیکَ وَ لَقَدْ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یُدَاعِبُ الرَّجُلَ یُرِیدُ أَنْ یَسُرَّهُ.[1]

امام صادق ع از یونس ابن شیبانی پرسیدند: کیفیت شوخی کردن شما با یکدیگر چگونه است؟ جواب داد: کم شوخی می کنیم. حضرت فرمودند: این کار را نکنید، شوخی از حسن خلق انسان سرچشمه میگیرد. تو با این کار می توانی در قلب برادرت سرور و شادی داخل کنی، رسول خدا با مردم شوخی می کرد و قصد شاد کردن آنها را داشتند.


چه بسیار کشتی شکست خورده‌ای را که به خاطر شکست، اعصابش به همه ریخته و هیچ جور راه نفوذی را برای ورود به فکر و روح‌اش برای دیگران نگذاشته است، در اینجا میتوان با چند شوخی بجا قلبش را نرم کرد و او را از این بحران فکری و روحی نجات داد.


به طور کل می‌توان از فواید طنز چنین نام برد:

1.          رفع خستگی

2.          ایجاد نشاط برای امور جدی

3.          آسان شدن کارها و وظایف

4.          کسب محبت و عشق بین افراد جامعه

5.          پلی ارتباطی برای ارتباطات اجتماعی

6.          نوعی معالجه و درمان (خنده درمانی)

7.          سبب مسرور شدن خداوند و رسول خدا ص

8.          نوعی عبادت و هدیه و انفاقی است به دیگران

9.          تشکیل جامعة با نشاط و مثبت گرا

10.      تخلیة روانی افراد از درد و غم‌ها

11.      روشی تأثیر گذار در امر به معروف و نهی از منکر

12.      طنز انتقادی و جامعه متعالی

13.      کسب نشاط و بالا رفتن راندمان کاری

14.      آموزش و پرورش موفق[2]

در تمام این مواردی که ذکر شد اثر طنز بسیار بالاست و در بعضی موارد چه بسا بدیل و جایگزینی نداشته باشد.



[1] کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2 ؛ ص663، 8جلد، دار الکتب الإسلامیة - تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق.

[2] بعضاً گرفته شده از: بهشت اخلاق، مهدی نیلی پور، ج۲، ص ۸۱۸ و ۸۲۰، انتشارات مرغ سلیمان، چاپ دوم و نمایی از طنز دینی، ولی الله عظیمی.